Αρχειοθήκη ιστολογίου

Παρασκευή 14 Ιουλίου 2017

Δίχως μάτια

Τ' αγαπούσα τα μάτια της, ήταν γεμάτα ζωή. Χαμογελούσαν περισσότερο από τα χείλη της, δεν είχα ξαναδεί όμοια τους, μήτε και πιστεύω πως θα βρω άλλα ίδια. 

Είχαν το χάρισμα να με κάνουν κι εμένα να γελώ, ό,τι κι αν αντιμετώπιζα καθώς την κοιτούσα ομόρφαινε, άλλαζε όλος ο κόσμος, γίνονταν δικός της, γίνονταν μοναδικός.

Έχω καιρό να δω αυτά τα μάτια. Το πρόσωπό της. Εκείνη.




Σαν να έσβησαν, σαν να θέλησαν να χαθούν από τον κόσμο.
Σαν να απελπίστηκαν από τον Θεό που πίστευαν.
Σαν να πέθανε το χαμόγελο που τα χαρακτήριζε.

Κι έγινε ο κόσμος φτωχότερος, δίχως να ξέρω το γιατί.

Ίσως να προσπάθησαν να μου εξηγήσουν το ότι πονούν, ίσως να έδειχναν τόσο ευτυχισμένα γιατί θα τρόμαζε κανείς αν έβλεπε τον πόνο τους.

Ίσως γέμισαν δάκρυα τα μάτια της και φοβάται να διαλύσει την εικόνα μου γι' αυτά.

Ίσως πάλι να με αγάπησαν πολύ, ίσως να με λάτρεψαν με τόση δύναμη που κρύφτηκαν για να μη τα δω πληγωμένα.

Κι έτσι ταξίδεψαν αυτά τα μάτια.
Κι έτσι χάθηκε το φως.

Κι έτσι έμεινε ο κόσμος δίχως μάτια.