Κι είναι η νύχτα που σε
φέρνει γι' άλλη μια φορά στη σκέψη μου.
Είναι που θέλω να σου
φωνάξω να με αγαπήσεις απόψε όσο ποτέ.
Να είμαι
δική σου, να ξεχάσεις για λίγο τον κόσμο
γύρω σου. Ν' ακουμπήσω στα
χείλη σου κάθε μου σ' αγαπάω. Να
ξεκουράσεις το κορμί σου πλάι στο δικό
μου. Να μπορώ να σε χαϊδέψω και να μη
φοβάμαι μη φύγεις μόλις
ανοίξουν τα μάτια μου.
Με ρώτησες
πριν χρόνια, αν μπορείς
να συνεχίσεις να ονειρεύεσαι. Δεν ήθελα
να σου απαντήσω τότε. Ήθελα
να σε κοιτάξω στα μάτια και να σου χαρίσω
και τα δικά μου όνειρα. Να τα κρατήσεις,
να τ' αλλάξεις, να τα κάνεις όλα δικά
σου.
Ήθελα να τα
πλάσεις με τον τρόπο που εσύ επιθυμούσες,
να τα ζωγραφίσεις και να τα ντύσεις με
μουσικές της επιλογής σου.
Κι ήρθες πάλι
απόψε, να μου κρατήσεις συντροφιά. Ήρθες
να σε λατρέψω που υπάρχεις και να σε
μισίσω που πρέπει να ζω δίχως εσένα.
Ξέρω όμως πως
δεν μπορούν να σβήσουν, τα φώτα αυτής
πλατείας που μου τραγουδούσες. Σ' αυτή
που είχες φανταστεί ένα παγκάκι μονάχα
κι εμάς τους δύο αγκαλιά να κάνουμε τα
τραγούδια που αγαπήσαμε, την ίδια μας
τη ζωή.
Ξέρω πως σ' αυτή
τη πλατεία, θα με πάρεις κάποια στιγμή
και θα χορέψουμε αγκαλιά.
Και θα τρέμω
κάθε φορά που θα απομακρύνεσαι από κοντά
μου και θα σε ζητώ μέχρι να με τυλίξεις
ξανά στα χέρια σου. Εκεί που ανήκω, έτσι
δεν μου έλεγες γεμάτος σιγουριά; Σε αυτά
τα χέρια που δεν πρόλαβα να χορτάσω.
Εγώ όμως θα σε
ζητώ σε κάθε μας βήμα, θα ζω και θα πεθαίνω
σε κάθε μας ανάσα.
Βλέπεις είχαμε
την ικανότητα να συναντίομαστε σε αυτόν
τον χορό, σ' αυτόν που δεν χορέψαμε ακόμα
και που θα μας ενώνει πάντα.
Μα δεν σου
παραπονέθηκα ποτέ.
Γνώριζα πως θα
μπορούσα κάθε φορά που σε ψάχνω, να σε
βρίσκω στις λέξεις μου. Όπως ήξερες κι
εσύ ότι θα υπάρχω πάντα στα ρεφρέν που
βασανίζουν τον νου σου.
Εμάς ήθελα αγάπη
μου απόψε, σ' ένα παγκάκι στη πλατεία.
Λίγο από το μαζί που χρωστάμε ο ένας
στον άλλον.
